Alumnos que necesitan comprensión

A dislexia é unha dificultade na lecto-escritura que, para a desgracia dun 10 % do alumnado, é o código empregado no sistema educativo. Esta dificultade facilmente superable cando se detecta a tempo e se aplican as medidas de atención á diversidade é, sen embargo, o motivo do fracaso escolar xa que se procura evitar a súa detección e recoñecemento porque rompe a rutina do profesorado e demostra a imperfección do emprego dun único método de ensino: os profesores non queren modificar o seu método infalible para o alumnado que non ten problemas de aprendizaxe.
Se un 10 % do alumnado fracasam por ser disléxicos, eso significa que a terceira parte (un 35 %) podería recuperarse se o profesorado se esforzara un pouco por adaptar os seus métodos de ensino aos sistemas de aprendizaxe destes rapaces. Noutros países así o fan, logrando non só diminuir considerablemente o índice de fracaso escolar senón tamén formar a grandes científicos e tecnólogos: Neston, Einstein, Billy Gates, Tomás Edison, ... foron disléxicos. Pero España é o país co maior índice de fracaso escolar da Unión Europea e parece ser que nos gusta ocupar este lugar. Precisamente é nas letras onde os informes Pisa nos sitúan en peor lugar; pero téndese a votarlle a culpa aos alumnos e non aos métodos de ensino.
Sen embargo tamén hai profesoras e profesores que entenden que a principal función dun docente é a formación do seu alumnado. Como exemplo esta páxina dunha profesora, Josefina Herrera do IES Los Remedios, da localidade de Ubrique (Cádiz) onde se trata a problemática das dificultades específicas de aprendizaxe e se recopila unha serie de orientacións pedagóxicas para evitar a discriminación destes rapaces e rapazas que, polo xeral, son intelixentes e creativos. Claro que todo esto é de nula utilidade para os profesores que posúen un método único e infalible.